Διαδικτυακό περιοδικό ΝΕΟΣ ΕΣΠΕΡΟΣ online της ομάδας συντακτών του περιοδικού ΥΦΟΣ * http://www.yfos-texnes.blospot.gr

Έσπερος ένα από τα καλλιτεχνικά περιοδικά πριν το 1900, τα οποία άφησαν εποχή στον ελληνικό δημοσιογραφικό κόσμο.

Ο Έσπερος εκδόθηκε το 1811 στην Λειψία από τον Ιωάννη Περβάνογλου,και συνεχίστηκε να εκδίδεται επί επτά έτη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

**

Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».
Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)
γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

καλή ανάγνωση.....

καλή ανάγνωση.....
καλή ανάγνωση......

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Κάποτε η οδός Σταδίου ήταν ποτάμι.

     Κάποτε στον Ιλισσό    

Κάποτε η οδός Σταδίου ήταν ποτάμι. Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά εκατοντάδες χείμαρροι, ρέματα και αρχαίοι ποταμοί βρίσκονται κυριολεκτικά «θαμμένοι» κάτω από σχεδόν κάθε γειτονιά της Αθήνας.
Πηγές του Ιλισσού. Αθήνα, 1834-35. Έργο του Καρλ Αντον Ζόζεφ Ρόττμαν.

Πολύ πριν δημιουργηθεί το οδικό δίκτυο στην ελληνική πρωτεύουσα, εκεί που σήμερα βρίσκεται η οδός Σταδίου κυλούσε ένα ρέμα. Στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα για να περνούν οι Αθηναίοι από τη μία γέφυρα στην άλλη. Όμως το 1852 μία ισχυρή καταιγίδα  παρέσυρε τη γέφυρα με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο. Κάποια στιγμή το ρέμα μπαζώθηκε και αργότερα δημιουργήθηκε η σημερινή οδός Σταδίου. Παρόλ’ αυτά το νερό συνεχίζει να κυλάει υπόγεια μέχρι και σήμερα, όπως και δεκάδες χείμαρροι, όπως αυτός του Αγίου Στυλιανού, το Διαβολόρεμα, ο Ελάσσων, ο Ιλισσός, ο Ηριδανός, ο Κηφισός κ.α. που εξακολουθούν να διαπερνούν τα έγκατα της Αθήνας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ιλισσός, οι πηγές του οποίου εντοπίζονται στην Καισαριανή, ενώ σύμφωνα με τους επιστήμονες, το κύριο ρέμα περνά από τη συμβολή της Μεσογείων με τη Μιχαλακοπούλου. Ο Ηριδανός είναι άλλο ένα ποτάμι που επιμένει να διαπερνά υπογείως το κέντρο της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ πολύ φρόσφατα ανακαλύφθηκε στο Μοναστηράκι ένα ολοζώντανο τμήμα του αρχαίου ποταμού, το οποίο μπορεί να θαυμάσει κανείς σήμερα όλοι.

Η σωστή αξιοποίηση και αναβάθμισή των χειμάρρων και των ποταμών της Αθήνας αποτελεί στοιχείο βιοκλιματικής αναβάθμισης που θα μπορούσε να μετατρέψει πολλές περιοχές σε οάσεις. Υπολογίζεται ότι μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής υπάρχουν περίπου 700 ρέματα, από τα οποία μόνο τα 70 φαίνονται. Όλα τα υπόλοιπα έχουν σκεπαστεί, εξακολουθούν ωστόσο να κυλάνε υπόγεια και σε περίοδο έντονων βροχοπτώσεων μεταμορφώνονται σε ποτάμια, προξενώντας καταστροφές, όπως ο Ποδονίφτης στη Νέα Ιωνία.


Πηγές του Ιλισσού. Αθήνα. Έργο του Καρλ Αντον Ζόζεφ Ρόττμαν.

Άποψη της Αθήνας με το Ιλισσό , το Ολυμπιείο και την ΑκρόποληΈργο του 1833. Johann Michael Wittmer [1802 – †1880]

Ο Πλάτωνας αναφέρεται στον Ηριδανό και τον Ιλισό ως τα δύο ποτάμια της Αθήνας που περιέβαλλαν την πόλη και την οριοθετούσαν, ο Ηριδανός από Βορρά και ο Ιλισός από τη Νότια και Ανατολική πλευρά. Από την αρχαιότητα είχαν γίνει έργα ύδρευσης (πηγή Καλλιρόη). Περίπου στα 510 π.Χ. κατασκευάζεται ένα γιγάντιο τεχνικό έργο, το «Πεισιστράτειο υδραγωγείο». Το υδραγωγείο βγαίνει από την πόλη, για να αναζητήσει τα νερά του Ιλισσού είτε στην επιφάνεια με την εικαζόμενη Εννεάκρουνο κρήνη είτε στις βορειοανατολικές πηγές του Ιλισσού. Κατά μία άποψη το Πεισιστράτειο υδραγωγείο υδρομάστευε την πηγή που βρισκόταν στις ΒΑ χαμηλές υπώρειες του Υμηττού (στάθμη εδάφους +130 μ.) στου Γουδή  δίπλα στην κοίτη του Ιλισσού και των πολλών παραποτάμων του εκεί. Κατ’άλλους το Πεισιστράτειο υδραγωγείο συνέχιζε, παρακολουθώντας την κοίτη του Ιλισσού μέχρι ψηλά στο Χολαργό, κάπου μεταξύ της Μονής του Αγ Ιωάννη του Θεολόγου, της συνέχειας της οδού Αναστάσεως προς τον Υμηττό (+225 μ.) και μέχρι ένα χιλιόμετρο νοτιοανατολικώς της πλατείας Παπαφλέσσα (Άνω Χολαργός). 

Ιλισσος (1821), Στο βάθος Ακρόπολη, Ολύμπειον & Λυκαβηττός

Οι καταρράκτες του Ιλισσού. Αθήνα 1875

Η Πηγή Καλλιρρόη. ΑθήναΔημοσίευση: 1862. Ernest Breton [γεν. 1812 – † 1875]

Η Πηγή ΚαλλιρρόηΑθήναΈργο του 1835. Carl Anton Joseph Rottmann [γεν. 11.01.1797 – †7.07.1850]

Η πηγή ΚαλλιρρόηΈργο του 1837. Carl Anton Joseph Rottmann [γεν. 11.01.1797 – † 7.07.1850]

Την περίοδο του Όθωνα πρώτη πράσινη επιφάνεια ήταν ο Βασιλικός κήπος. Ένα υδραγωγείο συγκέντρωνε νερά κατά μήκος του Ιλισού και κατέληγε στο χώρο του κήπου, όπου μέχρι σήμερα φέρνει 1200 κ.μ ημερησίως. Χρησιμοποιούσαν ακόμη και το Πεισιστράτειο υδραγωγείο, όταν ανακαλύφτηκε το 1860 από το Σμίτ. Τα φυτά ήρθαν ατμοπλοϊκώς από την Ιταλία και την Αίγυπτο. Είναι κυρίως υποτροπικά είδη και έκτοτε εμπλουτίζονται με είδη της ελληνικής βλάστησης. Το 1877 το Τμήμα Δασών του Υπουργείου Οικονομικών επιχείρησε και πέτυχε την πρώτη αναδάσωση του λόφου του Αρδηττού, γύρω από το Στάδιο με χαλέπιο πεύκη. Κοντά στο Ζάππειο λειτούργησε το πρώτο δασικό φυτώριο με νερό του Ιλισού. Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50 ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση: «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Μοναδικό ορατό σημείο της αποξηραμένης κοίτης βρίσκεται νότια των Στύλων του Ολυμπίου Διός, όπου η εκκλησία της Αγ Φωτεινής. Μετά το 1946 όταν ο Ιλισσός είχε τρεχούμενο νερό, ακόμα και το καλοκαίρι διατηρούσε γεμάτες δυο μεγάλες νερολακούβες (στο ύψος της οδού Δαμασίππου στου Ζωγράφου), όπου τα παιδιά έκαναν μπάνιο, σαν τα παιδιά της αρχαίας Αθήνας που κολυμπούσαν στο «Βούθουλα» του Ιλισσού στην Καλλιρρόη.

Η ΠΗΓΗ ΚΑΛΛΙΡΟΗ (1851)Alfred Nicolas NormandΜουσείο Μπενάκη


Ιστορικό Αρχείο Δήμου Αθηναίων, "Αθήναι". Χρονολογία: 1885. Φωτογράφος: άγνωστος.

Η ΠΗΓΗ ΚΑΛΛΙΡΟΗ 1909

Λιθογραφία του Étienne Rey. Αθήνα 1843. Το αρχαίο Παναθηναϊκό Στάδιο ερειπωμένο. Στις όχθες του Ιλισσού ένας τσοπάνος βόσκει τα γίδια του.

Στις παρυφές του Αρδηττού, δεξιά του σταδίου και δίπλα στον Ιλισσό, υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Πάνα, τον Αχελώο και τις Νύμφες, ενώ αργότερα, κατά τη ρωμαϊκή εποχή, κατασκευάστηκε μπροστά ακριβώς από το στάδιο γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες του ποταμού (πιθανώς στη θέση άλλης, παλαιότερης γέφυρας, που θα πρέπει να είχε κατασκευαστεί συγχρόνως με το αρχαίο Παναθηναϊκό Στάδιο). Την τρίτοξη αυτή γέφυρα κατέστρεψε γύρω στο 1778 ο Τούρκος διοικητής της Αθήνας Χατζή Αλή Χασεκή, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα δομικά υλικά για την κατασκευή τείχους. 

Η ρωμαϊκή γέφυρα που υπήρχε κάποτε κτισμένη μπροστά από το στάδιο.




_______________________

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Φωτογραφία από τις υπόγειες στοές της Αθήνας

Δείτε φωτογραφίες από τις υπόγειες στοές της Αθήνας


Άρθρα και αφιερώματα σε περιοδικά, εφημερίδες, καθώς και ολόκληρα βιβλία, μιλούν για την ύπαρξη υπόγειου δικτύου στην Aθήνα.
Όσον αφορά στις στοές, έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες, που φαίνεται να έχουν εξάψει την περιέργεια του κόσμου.
H έκρηξη του ενδιαφέροντος για την "Yπόγεια Aθήνα" (και κατ' επέκταση άλλων περιοχών) συνέβη με την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή των υπόγειων στοών του Mετρό.
Kαθώς έρχονταν στο φως αρχαιολογικά ευρήματα, αναπτυσσόταν ένα πρωτοφανές ενδιαφέρον για ένα κομμάτι της ιστορίας μας, που ήταν παντελώς άγνωστο.
Πολύπλοκες διαδρομές που συνδέουν απομακρυσμένες περιοχές της πόλης, διατηρούν την αίσθηση του αγνώστου, αφού δεν γνωρίζει κανείς τι θα συναντήσει στο επόμενό του βήμα.
Υπόγεια ποτάμια που τρέχουν κάτω από την Αθήνα και μεταφέρουν ακόμη και πορτοφόλια περαστικών που είχαν την ατυχία να τα χάσουν, ενώ περπατούσαν στο δρόμο, αρχαίες δίοδοι και υδραγωγεία, καταφύγια για προστασία από ενδεχόμενη επίθεση σε περίπτωση πολέμου.
Αυτές συνδέονται μεταξύ τους και συνδέουν τις απομακρυσμένες περιοχές της πόλης. Από τα υπόγεια της Βουλής, την εκκλησία της Αγίας Δυνάμεως, τη Ρωσική εκκλησία ή το κτίριο της οδού Ακαδημίας 58 με τον θρυλικό υπέρυθρο δράκο έως το μοναστήρι της Καισαριανής, είναι μερικές γνωστές είσοδοι των στοών.
Ελάχιστοι έχουν επιχειρήσει να μπουν σε κάποια από τις εισόδους των στοών ξεπερνώντας τον φόβο του άγνωστου που αυτές συμβολίζουν. Οι περισσότερες είσοδοι έχουν ερμητικά σφραγιστεί. Πολλοί λένε ότι αν δεν υπάρχουν αποδείξεις, δεν υφίσταται θέμα.
Τελετές που πραγματοποιούνται μες στα έγκατα της γης μακριά από τα μάτια περίεργων παρατηρητών, αφήνουν πίσω τους σημάδια και ίχνη. Γιατί σήμερα οι στοές αυτές παραμένουν κρυφές και δεν αξιοποιούνται, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Ποια ήταν η υπόγεια δράση που εκτυλισσόταν μέσα στους διαδρόμους κάτω από το κέντρο της Αθήνας;
Αυτά είναι δύο από τα απλά ερωτήματα που δημιουργούνται όσον αφορά στην ύπαρξη, αλλά και την εξερεύνηση των υπόγειων αυτών διαδρομών.


____________________

ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ



Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου τα παιδιά της Γης και του Ουρανού, ο Ωκεανός και η Τηθύς, γέννησαν 3000 κόρες (τις Ωκεανίδες) και ισάριθμους γιους (τους Ποταμούς)
Στην Αθήνα υπήρχαν τρεις ποταμοί, ο Κηφισός, ο lλισσός και ο Ηριδανός.Ο Κηφισός είναι ο κυριότερος ποταμός της Αττικής (στην αρχαιότητα θεωρούνταν ως τοπική θεότητα). Πηγάζει από το Πεντελικό, κοντά στην Κηφισιά. Παλιά, βρισκόταν δυτικά και σε αρκετή απόσταση από την πόλη.
Σήμερα, το τελευταίο αυτό ποτάμι του λεκανοπεδίου διατηρεί ακόμη μέρος από την ομορφιά του.
O Ιλισσός ήταν ονομαστός ποταμός των αρχαίων που πήγαζε από τη ΒΔ πλευρά του Υμηττού. Ένας βραχίονάς του περνούσε από την περιοχή του εγκαταλελειμμένου μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
Κυλούσε μπροστά από το Στάδιο και από το νοτιοανατολικό τείχος της Αθήνας κατευθυνόταν προς τον Κηφισό, ανάμεσα από τους λόφους του Φιλοπάππου και της Σικελίας.
Σύμφωνα με μαρτυρία του Στράβωνα, ο Ιλισσός ήταν "χειμαρρώδης, το πλέον θέρος δε μειούται τελείως" (το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού), ενώ ο Πλάτων τον αποκαλεί "υδάτιον" (ρεματάκι).
Η περιοχή του Ιλισσού ήταν ο αγαπημένος τόπος για μελέτη και περισυλλογή των αρχαίων Αθηναίων. Στο "Φαίδρο" του Πλάτωνα υπάρχουν στοιχεία για τη φύση και το τοπίο του Ιλισσού. Ο Σωκράτης, αφού περνούσε ξυπόλυτος μέσα από την κοίτη του ποταμού, που είχε λίγα αλλά "χαρίεντα και διαφανή" νερά, γιατί ήταν καλοκαίρι, καθόταν στον ίσκιο ενός μεγάλου πλατανιού με συντροφιά το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων από τη δροσερή πνοή του ανέμου. Στο τοπίο του "Φαίδρου" με την "αμφιλαφή και υψηλήν πλάτανον" υπήρχε και μικρή αλλά "χαριεστάτη πηγή μόλα ψυχρού ύδατος" και μεγάλη και σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε τον αέρα.
Το ποτάμι, εδώ και χρόνια, έχει καλυφθεί.Ένας από τους Θεούς-ποταμούς ήταν ο Ηριδανός.
Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι πηγές του Ηριδανού ποταμού βρίσκονταν κοντά στους νότιους πρόποδες του Λυκαβηττού, απέναντι από τις πύλες του Διοχάρους, όπου βρίσκεται και η Πάνοπος κρήνη.
Ο Παυσανίας στα Αττικά του πιστοποιεί την παρουσία του Ηριδανού στην Αθήνα και μάλιστα αναφέρει ότι τα νερά του κατέληγαν στον Ιλισσό ποταμό .
Σήμερα ο Ηριδανός, με εμφανή τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ποταμού (κοίτη, φυσικά και τεχνητά αναχώματα), είναι ορατός μόνο στον αρχαιολογικό χώρο των ανασκαφών του Κεραμεικού.


Στην αρχαιότητα, που οι πηγές και τα ποτάμια ήταν ιερά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν το νερό ύψιστο αγαθό και αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού τους αλλά και της καθημερινότητάς τους γενικότερα. 
Σύμφωνα με τον Όμηρο ο ποταμός είναι : ιερός, δίος, λάβρος, ωκύρροος, δινήεις, αργυροδίνης, βαθυδίνης και κελάδων.
Το νερό, πολύτιμη πηγή ζωής και αναπόσπαστο μέρος του φυσικού πλούτου, φαίνεται πως ήταν απαραίτητο όχι μόνο για τους ζωντανούς, αλλά και για τους νεκρούς. Κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και τη δροσιά των νερών οι αποθανόντες «απολάμβαναν» την αιώνια γαλήνη και «εξασφάλιζαν» την ανάπαυση των ψυχών τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο περιποιημένοι κήποι ήταν εκείνοι που περιέβαλαν νεκροταφεία!
Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους για ηρεμία πνεύματος και ψυχής καθώς και περισυλλογής.
Έτσι λοιπόν, προϋπόθεση για την καλή λειτουργία των φιλοσοφικών σχολών ήταν ένα φυσικό περιβάλλον απότελούμενο από ολάνθιστους κήπους και τρεχούμενα νερά. 
Ένα σχόλιο στον Πίνδαρο (Πύθια,4,145) αναφέρει ότι οι αρχαίοι έκοβαν τις παιδικές τους μπούκλες και τις αφιέρωνανα στους ποταμούς, που «..άντρες αντρώνουν (κουρίζουσι)..», επειδή πίστευαν ότι το νερό συμβάλλει στην αύξηση των πάντων.
Στην Αρκαδία, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια μαζεύονταν κάθε χρόνο, μια επίσημη μέρα, στις όχθες της Νέδας, για να κόψουν εκεί τα μαλλιά τους, που τα αφιέρωναν στον ποταμό. Αυτή η συνήθεια ανάγεται στους πρώτους χρόνους της Ελλάδας. Βρίσκουμε μια περίεργη μαρτυρία γι’ αυτή στην 23η ραψωδία της Ιλιάδας (Ψ144-151).
Ο Αχιλλέας απευθυνόμενος στον Σπερχειό ποταμό, λέει: « Σπερχειέ, του κάκου αλήθεια σου’ταξεν ο κύρης μου ο Πηλέας στην ποθητή πατρίδα αν γύριζα κει πέρα, τα μαλλιά μου στη χάρη σου να κόψω, κάνοντας τρανή θυσία από πάνω : πενήντα κριάρια πλάι στους όχτους σου βαρβάτα να σου σφάξω, πα στις πηγές, όπου’ναι το άλσος σου κι ο ευωδιαστός βωμός σου. Τέτοιαν ευκή είχε κάμει ο γέροντας, μα εσύ το ναι δεν το’πες!
Τώρα που πίσω πια δεν έρχομαι στη γη την πατρική μου, ας πάρει τα μαλλιά μου ο Πάτροκλος ο αντρόκαρδος μαζί του.» (Μετάφραση : Ν.Καζαντζάκη-Ι.Θ.Κακριδή) Αυτή η συγκινητική προσφορά δείχνει καλά ποιες θρησκευτικές ιδέες οι ποταμοί ξυπνούσανε στις ψυχές των Ελλήνων, που έφταναν και ως τη θυσία των μαλλιών τους προς αυτούς, των μαλλιών τους που ήταν αναγκαίο στόλισμα εκείνης της φυσικής τους ομορφιάς, για την οποία ήταν τόσο περήφανοι.
Πίστευαν επίσης πως βρίσκανε στα νερά τους μια δύναμη κάθαρσης, ανάλογη με εκείνη που αναζητούσαν στα ιερά του Απόλλωνα. «Ποτέ των αείρροων ποταμιών τ’ομορφοκύλιστο νερό να μήν περνάς με τα πόδια, προτού να προσευχηθείς κοιτάζοντας την όμορφη ροή, νίβοντας τα χέρια στο πολυαγάπητο νερό. Όποιος περάσει ποτάμι με το κακό μέσα του και μ’άνιφτα χέρια, μ’αυτόν οι θεοί οργίζονται και βάσανα του δίνουν μετά».(Ησίοδος : Έργα και Ημέραι,737-741) 
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Κριτίας,V105-118) πριν το μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη, που έφτανε ως τον Ηριδανό και τον Ιλισσό και έπαιρνε μέσα και την Πνύκα και είχε σύνορό της το Λυκαβηττό .
Ήταν δε όλη σκεπασμένη με χώμα και είχε νερά μπόλικα και εξόν από λίγα μέρη ήταν στο πάνω μέρος ίσιωμα. Ο καιρός ήταν κάθε εποχή καλός. Κάποτε έπεσε πάρα πολύ βροχή και ξέγδαρε όλο το γύρω από αυτή χώμα και την έκανε γυμνή. Από την αρχαιότητα το «λεπτόγειον» και οι περιορισμένες βροχές έκαναν το πρόβλημα της λειψυδρίας μεγάλο για την Αθήνα. (βρίσκεται στον 38ο παράλληλο του βορείου ημισφαιρίου σε γεωγραφικό πλάτος 37΄΄58΄18΄68΄΄ και γεωγραφικό μήκος 23΄43΄, μέση θερμοκρασία 17,7ο και μέση θερμοκρασία Ιουλίου-Αυγούστου 32,4ο και 98 ημέρες του χρόνου βροχή, με ύψος νερού 393 χιλιοστόμετρα) Οι Αθηναίοι φρόντιζαν για την υδροδότηση ανοίγοντας πηγάδια, κατασκευάζοντας δεξαμενές για τη συλλογή βρόχινου νερού, κρήνες και υδραγωγεία. Κάποτε το λεκανοπέδιο Αττικής διασχιζόταν από μερικές εκατοντάδες ρέματα.
Ο Κηφισός, ο Ιλισός και ο Ηριδανός, μαζί με δύο μικρούς παραπόταμους, τον Κυκλοβόρο και το Σκίρωνα, άρδευαν την πεδιάδα των Αθηνών.
Το 1894 μια μεγάλη πυρκαγιά κατάκαψε την Αττική και όλα της τα δάση. Το φθινόπωρο έγινε μια μεγάλη νεροποντή και ακολούθησε δεύτερη καταστροφή. Τα πάντα πλημμύρισαν, ο Κηφισός και ο Ιλισός μεταφέροντας προς τη θάλασσα σκουπίδια και αποκαΐδια έφραξαν την έξοδό τους προς τη θάλασσα και πλημμύρισαν το Φάληρο, το Μοσχάτο και την Καλλιθέα. Οι καταστροφές ήταν μεγάλες και υπήρχαν και ανθρώπινα θύματα.
Στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, λόγω της επέκτασης της πόλης, έχουν μείνει ελάχιστα (Ποδονίφτης, Κοκκιναράς, Κακόρεμα, Λυκόρεμα, Κρυονέρι, Βαθύ ρέμα, Κρύα Βρύση, Αγία Τριάδα, Πικροδαφνέζα, Πικροφάφνη, Γερουλάνου, Σαρανταπόρου, Χελιδονού, Κατσικόρεμα, Αγίου Γεωργίου, Προφήτη Δανιήλ και λίγα ακόμα).
Τα υπόλοιπα μπαζώθηκαν ή καλύφθηκαν και πάνω τους κατασκευάστηκαν κτίρια, οδικές αρτηρίες και διάφορες άλλες κατασκευές (μέχρι και αεροδρόμιο!) ή έγιναν αγωγοί ομβρίων υδάτων και αποχετευτικοί αγωγοί.
Ο σημαντικός περιορισμός του αριθμού των ρεμάτων στο λεκανοπέδιο Αττικής και σε συνδυασμό με την αποψίλωση και την καύση ή εμπρησμό των λίγων δασών που απέμειναν στις παρυφές στα γύρω βουνά, καθιστά τον κίνδυνο των πλημμύρων εφιαλτικό.
Παράλληλα τα αντιπλημμυρικά έργα που εκτελούνται δεν καλύπτουν πάντοτε ολόκληρη τη χειμαρρική διαδρομή, αλλά περιορίζονται συνήθως στα τελευταία τμήματα της λεκάνης απορροής. Έτσι, προκαλούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύουν.




________________
http://7gym-zograf.att.sch.gr/activities/2004-05/TELIKO/teliko1n.htm
Το διαβάσαμε από το: ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/11/blog-post_114.html#ixzz2lyfbgJU1