«Ήτανε λέει κάποιος κανατάς πούχε τέσσερους δουλευτάδες στο αργαστήρι του: έναν Περσιάνο, έναν Τούρκο, έναν Αλιτζερίνο κι έναν Γραικό!
Μια μέρα το λοιπό -Σάββατο ήτανε- αφού τους πλέρωσε τα μεροδούλια τους έδωσε κι ένα δινάριο παραπανιστό να ψωνίσουνε με δαύτο κάτι που θα γουστάριζε και στους τέσσερους… Αν δεν καταφέρνανε να συμφωνήσουνε, τότενες ας του το φέρνανε τη Δευτέρα πίσω…
Σαν φτάσανε στο μαρκά ο Περσιάνος φώναξε: ν’ αγοράσουμε αγγούρι. Όσκε! θύμωσε ο Αλιτζερίνος, κειο που μας χρειάζεται είναι ινάπι! Τρελοί είσαστε έσκουξε ο Τούρκος, ιζούμ θα ψωνίσουμε! Τότενες, είπε ο Γραικός, θα το πάμε πίσω το δινάριο, γιατί άλλο από σταφύλι εγώ δεν αγοράζω!
Δευτέρα χαράματα βρίσκονταν ακόμα στο μαρκά και βρίζανε ο ένας τον άλλονε! Είχανε κιόλας βάλει χέρι στις κάμες τους να σφαχτούνε σαν πέρασε ο ντερβίσης Ριφάι και τους ρώτησε γιατί σκοτώνουνται. Σαν άκουσε τους είπε:
“Ψωνίστε ένα δινάρι σταφύλια και φάτε τα να θαραπαήτε! Και οι τέσσερις το ίδιο ζητάτε στη γλώσσα σας, μα δεν το ξέρετε!
Όμοιά σας σκοτώνουνται οι άνθρωποι γι’ αγάπη του Θεού τους που τον ονομάζουνε διαφορετικά ενώ είναι ένας και ο ίδιος!…»
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ (1906-1981)
“Το Ρεμπελιό των Ποπολάρων”
