Διαδικτυακό περιοδικό ΝΕΟΣ ΕΣΠΕΡΟΣ online της ομάδας συντακτών του περιοδικού ΥΦΟΣ * http://www.yfos-texnes.blospot.gr

Έσπερος ένα από τα καλλιτεχνικά περιοδικά πριν το 1900, τα οποία άφησαν εποχή στον ελληνικό δημοσιογραφικό κόσμο.

Ο Έσπερος εκδόθηκε το 1811 στην Λειψία από τον Ιωάννη Περβάνογλου,και συνεχίστηκε να εκδίδεται επί επτά έτη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

**

Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».
Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)
γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

καλή ανάγνωση.....

καλή ανάγνωση.....
καλή ανάγνωση......

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ- Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ "ENAΣ ΠΟΙΗΤΗΣ", περ. ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, 1903


 Dionisis Vitsos 
ΑΘΗΝΑ




ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ- Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

"ENAΣ ΠΟΙΗΤΗΣ", περ. ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, 1903.

«Eίνε νέος, αλλ’ όχι εις την πρώτην νεότητα. Bαθειά μελαχροινός ως γηγενής της Aιγύπτου, με μαύρον μουστακάκι, με γυαλιά μύωπος, με περιβολήν αλεξανδρινού κομψευομένου, αγγλίζουσαν ελαφρότατα, και με φυσιογνωμίαν συμπαθή, η οποία όμως εκ πρώτης όψεως δεν λέγει πολλά πράγματα.

Yπό το εξωτερικόν εμπόρου, γλωσσομαθούς κ’ ευγενεστάτου και κοσμικού, κρύπτεται επιμελώς ο φιλόσοφος και ο ποιητής. H ομιλία του η ζωηρά, η σχεδόν στομφώδης και υπερβολική, και οι τρόποι του οι πάρα πολύ αβροί, και όλες εκείνες οι ευγένειές του και οι τσιριμόνιες, εκπλήττουν κάπως ένα Aθηναίον, σινειθισμένον με την σεμνήν απλότητα και την δειλήν αφέλειαν και την αγαθήν αδεξιότητα των λογίων μας. O κ. Kαβάφης, υπό την έποψιν αυτήν, είνε ο αντίπους του κ. Πορφύρα. 

Πρέπει να τον γνωρίση κανείς αρκετά, διά να πεισθή ότι είνε ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε τα ωραία εκείνα ποιήματα. Διότι σιγά-σιγά θ’ αναγνωρίση, ότι αυτά που λέγει ο αλεξανδρινός έμπορος με τόσον παράξενον τρόπον, είνε γεμάτα γνώσιν και παρατήρησιν, και κάπου-κάπου θα συλλάβη και μερικάς αστραπάς των μαύρων ματιών, από τα γυαλιά, που διανοίγουν ολόκληρον κόσμον, και προδίδουν ―δόξα σοι, ω Θεός!― τον άνθρωπον της ευρείας σκέψεως και της καλλιτεχνικής ιδιοφυίας.
Oμολογώ, ότι δεν επερίμενα την αποκάλυψιν αυτήν, διά να εκφράσω το αίσθημά μου εις τον κ. Kαβάφην. Έκαμα την ερωτικήν μου εξομολόγησιν προς τον ποιητήν μου αμέσως, με την πρώτην γνωριμίαν. Δύο πράγματα απαιτούνται διά να μη πάγη χαμένον ένα τέτοιον διάβημα: να πιστεύσουν την ειλικρίνειάν σας και ν’ ανταποκριθούν. 
~~~
Φαίνεται ότι οι ποιηταί είνε πλέον φιλάρεσκοι και πλέον εύπιστοι από τας γυναίκας. Ίσως υπάρχουν γυναίκες που υποπτεύονται ότι δεν είνε ωραίαι, αλλά δεν υπάρχει ποιητής, που να μην έχη την βεβαιότητα ότι είνε μεγάλος. O κ. Kαβάφης λοιπόν δεν εδυσκολεύθη καθόλου να πιστεύση την ειλικρίνειαν του αισθήματός μου, κ’ επειδή έτυχε, ―τι καλή σύμπτωσις!― να μ’ εκτιμά ολίγον και αυτός ως πεζογράφον, εκολακεύθη και ανταπεκρίθη. Mου επέτρεψε δηλαδή και μ’ εβοήθησε μάλιστα να... τον θαυμάζω. 
Kαι όταν επανήλθεν εις την καλήν του πόλιν της Aλεξανδρείας, μου έστειλεν από εκεί, αντιγραμμένα επιμελέστατα, με το καλλιτεχνικόν και ιδιόρρυθμον γράψιμόν του, με κόκκινον και με μαύρο μελάνι, εις θαυμάσιον αγγλικόν χαρτί, όλα του τα ποιήματα.
Kαι όχι μόνον αυτά, τα παλαιά και γνωστά μου, αλλ’ εφρόντισε να μου στείλη και άλλα δύο, τα οποία έγραψεν εν τω μεταξύ, ―φυσικά, αφού επέρασαν δύο χρόνια,― και να μου πάρη ένα παλαιόν, το οποίον ενόμιζεν ότι δεν ήτο «άξιον της τιμής» να ευρίσκεται στα χέρια μου. 
Tο ελυπήθηκα πολύ, αλλ’ επειδή σέβομαι τας ιδιοτροπίας των ποιητών, του το επέστρεψα. Ήτο οι πρωτόφαντοι εκείνοι «Tαραντίνοι».
Tώρα μου μένουν ένα, δύο, τρία... δώδεκα ποιήματα. Kαι οι «Tαραντίνοι» δεκατρία. Aυτό είνε όλον το έργον του Kαβάφη.»

~~~~~~
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ, "ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ" (Απόσπασμα)
Περιοδικό Παναθήναια Δ΄ (30 Nοεμβρίου 1903)
.
[Με το άρθρο του αυτό, ο Γρ. Ξενόπουλος, καθιέρωσε τον αγνοημένο μέχρι τότε Κ. Π. ΚαβάφηΓ]

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

"ΤΟ ΣΚΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ", 23/24 ΜΑΡΤΙΟΥ 1942




"ΤΟ ΣΚΑΤΩΜΑ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ", 23/24 ΜΑΡΤΙΟΥ 1942
.
[...] Απορροφημένος από τις σκέψεις, έστριψε αριστερά προς την εκκλησιά των Αγίων Πάντων, να μην αργήσει που τον περιμένανε στο σπίτι του Μίμη για φαγητό.
Στρίβοντας, έμεινε αποσβολωμένος. Οι ιταλοί, είχανε αποκαλύψει τι κάνανε τόσες μέρες πίσω από τις καναβάτσες, στο πλαϊνό χώρο της εκκλησίας. Είχανε αφαιρέσει τη μπρούτζινη προτομή του πρώτου βρετανού αρμοστή Μαίτλαντ και στη θέση της είχαν τοποθετήσει σε κυλινδρικό βάθρο, τη προτομή του Φώσκολου, μεταφερμένη απ’ τη πλατεία Σολωμού. Στο τοίχο της εκκλησίας, είχαν τοποθετήσει δύο μεγάλα προφίλ πορτραίτα, δεξί και αριστερό, του Ντούτσε, να κοιτάζει αρειμάνιος το Φώσκολο. Του ήρθε το αίμα στο κεφάλι. Όχι, βέβαια, για τον Μαίτλαντ, που ως βέρος ζακυνθινός, αταβιστικά και από έθιμο τον είχε εντελώς χεσμένο, αλλά γιατί στη βάση της προτομής είχαν γράψει:
ZANTE D’ ITALIA AL UGO FOSCOLO 1 MAGGIO XIX10
[Η ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΓΚΟ ΦΩΣΚΟΛΟ, 1 ΜΑΪΟΥ (του φασιστικού έτους) 19]
«Η Ζάκυνθος της Ιταλίας; Τι λέτε, βρε καθίκια του κερατά». Έφυγε τρέχοντας, φτύνοντας και βλαστημώντας ό,τι περνούσε απ’ το μυαλό του. 
[...]
«Τα ξεθεώματα οι Ιταλοί, στήσανε μνημείο στους Αγίους Πάντες».
Βροχή οι ερωτήσεις, απ’ όλες μαζί. Πότε, πως, τι.
Η απάντηση στερεότυπη σε όλες:
«Πορτραίτα σας λέω, πορτραίτα του κερατά του Μουσολίνι στον τοίχο, και μπροστά τους, το άγαλμα του Φώσκολου της πλατείας Σολωμού».
«Κι ο Μαίτιλας»
«Καλλιά του».
[...]
Ο Μίμης και ο Σπύρος είχαν αγανακτήσει από την καθημερινή μουρμούρα του.
«Κάνε υπομονή, ηρέμησε», ο ένας.
«Χέσ’ τους κι ασ’ τους» ο άλλος, προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν. Ξάφνου, σε εκείνο το «Χέσ’ τους κι ασ’ τους» βρήκε τη λύση. 
Θα σκάτωνε τις αφίσες του Ντούτσε «και μόνος και μετά πολλών», όπως τύχαινε. Αρχισε να αναρωτιέται με ποιους και πότε. Από την παρέα, εκείνοι που μπορούσαν πια να βοηθήσουν ήταν δύο: ο Σπύρος «το χτικιό» και ο Γιάννης ο Καλαμπάκας.
[...] Στους άλλους τελικά τα είπε χωριστά. Κι ο δύο, δέχτηκαν αμέσως, λες και είχαν το ίδιο μαράζι με το δικό του, τόσον καιρό κι ας μη μιλάγανε. Βαλθήκανε να βρουν κουτιά. Με τα πολλά, σε ένα βομβαρδισμένο μαγαζί της Πλατείας Ρούγας, βρήκανε τρία μεγάλα κονσερβοκούτια ντομάτας κι ένα μαλαθούνι. Διαλέξανε νύχτα αφέγγαρη. Αργά το απόγευμα, γέμισαν τα κονσερβοκούτια με βρωμιές από το αποχετευτικό αγωγό που έβγαινε στον Μπάγκο και τα μεταφέρανε μέσα στο μαλαθούνι, στο ξεκομμένο από την εκκλησία πυργωτό καμπαναριό των Αγίων Πάντων. Να ανοίξουνε, ξέρανε πως. Ο νόντσολος ο Τάσης, έκρυβε το κλειδί σε μια τρύπα δίπλα στη πόρτα, πράγμα γνωστό σε όλους τους φαλαγγίτες της ΕΟΝ που κάνανε υπηρεσία αεράμυνας στην κορυφή του.
Λίγο πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας, τρύπωσαν ένας - ένας στο καμπαναρίο και κρύφτηκαν στις πάνω σκάλες του, περιμένοντας το σκοτάδι.
[...]
Μετρούσαν τις ώρες με τους χτύπους του ρολογιού του Φόρου και υπολογίζανε τις αλλαγές των σκοπών της Νομαρχίας και των δύο καζίνων. Ήταν μια νύχτα σκοτεινή, βουτηγμένη στη συσκότιση. Από το Τουρίστ, ακουγόντουσαν φωνές και τραγούδια μισο-πνιγμένα από τα βαριά παραπετάσματα. Το πεζό περίπολο της Καραμπινιερίας πέρασε τρεις φορές στο διάστημα τεσσάρων ωρών. Στις οχτώμιση, στις δέκα, στις εντεκάμιση. Ένας ποδηλάτης υπαξιωματικός, που έκανε έφοδο στις σκοπιές, πέρασε κατά τις έντεκα, σφυρίζοντας τη «Τζοβινέτσα» και κάνοντας δυνατό πετάλισμα και ρολάρισμα της αλυσίδας, για καλό και για κακό, μην αρπάξει καμιά ξόφαλτση σφαίρα από τους σκοπούς ή τα περίπολα.
Το τελευταίο τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα, το πέρασαν πίσω από τη πόρτα, έτοιμοι. Με το που άρχισε να χτυπά το ρολόι «δώδεκα», όρμησαν και οι τρεις ανοίγοντας διάπλατα τη πόρτα, πέρασαν μπροστά από το κλειστό καφενείο του Μακρή και αδιαφορώντας για όλα, για τους σκοπούς, τα περίπολα, τον ποδηλάτη, τους θαμώνες του Τουρίστ, τους μεθυσμένους που θα έψαχναν την καζέρμα τους, άρχισαν τη διακόσμηση του Ντούτσε και της επιγραφής στη βάση του αγάλματος. 
Οι δύο, που είχαν αναλάβει τις αφίσες με κάτι πανιά δεμένα με σπάγκο γύρω από ένα κοντό ξύλο, ετούτος, που είχε την επιγραφή, με τα χέρια για να είναι βέβαιος για το αποτέλεσμα, καθώς η αυτοσχέδια βούρτσα σκάλωνε στα χάλκινα γράμματα. Όλα γίνανε σε ελάχιστα λεπτά. Οι δύο τελειώσανε πρώτοι και όπως είχαν συμφωνήσει, έφυγαν τρέχοντας. Έμεινε μόνος του με το κονσερβοκούτι στο χέρι ακόμα μισογεμάτο, να κοιτάει τη βάση του αγάλματος και να προσπαθεί να φανταστεί αν ήταν αρκετά λερωμένη. Το παράτησε στη βάση κι έκανε να φύγει, όμως ξαφνικά το λυπήθηκε που θα πήγαινε χαμένο, το ξαναπήρε κι έκανε να αμολήσει το περιεχόμενο στο άγαλμα, λέγοντας «όρσε και σε σένα που πήγες με δαύτους».
[...]
Με το πρώτο φως, τα περίπολα πρώτα διαπίστωσαν το λέρωμα του μνημείου. Ολόκληρη η γειτονιά των Αγίων Πάντων ξύπνησε απο τις φωνές και τα τρεχάματά τους. Πίσω από τα κλεισμένα παράθυρα με τις γρίλιες μισάνοιχτες, ίσα που να τους επιτρέπουν να βλέπουν τι γίνεται, οι γείτονες προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Περίπολα απέκλεισαν τη περιοχή και άρχισαν να ψάχνουν γύρω. Βρήκαν μόνο τις αυτοσχέδιες βούρτσες και τα κονσερβοκούτια στο νέο κήπο του αγάλματος. Τίποτε άλλο. Κανείς άλλωστε δεν έμαθε και τίποτε περισσότερο ποτέ. Έτσι, μη έχοντας πως αλλιώς να τιμωρήσουν τους ζακυνθινούς, προχώρησαν στη σύλληψη προσωπικοτήτων, τους οποίους κράτησαν χωρίς κατηγορία μερικές ημέρες, περιόρισαν την κυκλοφορία, Μάρτη μήνα, από τις πέντε το απόγευμα και διέκοψαν τη χορήγηση ψωμιού με δελτίο, ελπίζοντας πως κάποιος θα αγανακτούσε και είτε επώνυμα, είτε ανώνυμα στη bocca di leone, θα κατέδιδε τους ενόχους.
Δεκαπέντε μέρες βάσταξαν αυτά τα μέτρα. Δεκαπέντε μέρες πείνας για τις φτωχές γειτονιές της Χώρας[...] 
Δεκαπέντε μέρες παράπονου και καημού, συνοδευόμενου από χτυπήματα των χεριών και λίκνισμα του κορμιού, «τα γλυκιάρικαα- αα, τα γλυκιάρικα, δεν βρήκανε τίποτ’ άλλο να τσου κάνουνε;».

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗΣ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ "ΤΑ ΓΛΥΚΙΑΡΙΚΑ", ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ «ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 2007
(Σημείωση: Ο αφηγητής και ένας από τους τρεις της ιστορίας ήταν ο πατέρας του συγγραφέα Ντίνος Κουρκουμέλης.
Oι τρεις συντελεστές του εγχειρήματος, είναι οι Ντίνος Α. Κουρκουμέλης, Σπύρος Πόθος και Γιάννης Σεμιτέκολος- Καλαμπόκας.
Οι τρεις νεαροί ζακυνθινοί, που η λήξη του πολέμου τους βρήκε ενταγμένους σε διαφορετικές αντιστασιακές οργανώσεις, παρέμειναν φίλοι και μέχρι το θάνατό τους δεν δημοσιοποίησαν την πράξη τους.)

[ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗΣ: Ο Νίκος Κ. Κουρκουμέλης γεννήθηκε στην Ζάκυνθο και μεγάλωσε στην Κέρκυρα.
Είναι διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. ΄Εχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την Ιστορία του Επτανησιακού Χώρου, Αντιστράτηγος εν αποστρατεία.]
.
[ΟΥΓΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ (Ugo Foscolo) (1778-1827): Εθνικός ποιητής της Ιταλίας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ζάκυνθο. Γιος του γιατρού Αντρέα Φόσκολο, Ενετού γεννημένου στην Κέρκυρα, και της Ελληνίδας Διαμαντίνας Σπαθή]
.
[ΘΩΜΑΣ ΜΑΙΤΛΑΝΤ: Λόρδος Ύπατος Αρμοστής στα Ιόνια Νησιά επί Άγγλων].
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- Oι ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ του εγχειρήματος, από αριστερά Ντίνος Α. Κουρκουμέλης, Σπύρος Πόθος, Γιάννης Σεμιτέκολος- Καλαμπόκας.
- Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ, ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.
- Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΓΓΛΟΥ ΑΡΜΟΣΤΗ ΜΑΙΤΛΑΝΤ (ΜΕΤΗΛΑ) ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ]
.

Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Χρήστος Γιανναράς - το νέο του βιβλίο «Να επαναστατήσει η αξιοπρέπεια»

  "Η αξιοπρέπεια σήμερα βρίσκεται σε ανυπαρξία"  
                 γράφει η Σπυριδωνία Κρανιώτη*

Η συνέντευξη Τύπου του Χρήστου Γιανναρά στο Café του Ιανού  με αφορμή το νέο του βιβλίο «Να επαναστατήσει η αξιοπρέπεια», κατέληξε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. 

Ο καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας που παρεμβαίνει συχνά στον δημόσιο λόγο με τη δική του, ιδιαίτερη οπτική και γραφή, μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Έχουμε πέσει σε μια διεθνή ανυποληψία η οποία πονάει πολύ. Όταν έχεις τον οποιοδήποτε κύριο Σόιμπλε ή Γιούνγκερ και εκφράζεται έτσι για τον ελληνισμό και δυστυχώς εκφράζεται έτσι γιατί αν του απαντήσει κάποιος θα του απαντήσει με μπαρούφες... Καυχόμαστε για πράγματα που έχουμε απεμπολήσει. 
»Τα ουσιώδη γεννιούνται, προκύπτουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Κάποιες αλλαγές δεν προετοιμάζονται γεννιούνται. 

»Η αξιοπρέπεια σήμερα βρίσκεται σε ανυπαρξία. Δεν μας σέβονται ούτε στα στοιχειώδη βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μιλούν άνθρωποι οι οποίοι είναι οι κυρίως ένοχοι για αυτήν την καταστροφή και δεν αισθάνονται την ανάγκη να πουν ένα συγνώμη ή να κλείσουν το στόμα και να αποσυρθούν από τον δημόσιο βίο. Θεωρούνται κεφάλαιο για τον πολιτικό βίο άνθρωποι οι οποίοι υπέγραψαν τον υπερδανεισμό της χώρας ξέροντας ότι ένα τέτοιο δάνειο αυτή η χώρα δε μπορεί ποτέ να το πληρώσει. Και σήμερα όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά μας κουνάνε και το δάχτυλο.
Πώς μπορεί να ανακτηθεί η αξιοπρέπεια;
»Νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνταγή. Αν υπάρξει συνταγή όλα χαλάνε. Γίνονται υποχρέωση, γίνονται ηθική, δεοντολογία. 

Πώς να γίνουμε κράτος όταν οι άλλοι μιλάνε για εξευρωπαϊσμό
»Πόσο έχει κατασυκοφαντηθεί ο ευρωσκεπτικισμός. Εγώ έχω έναν μεγάλο σεβασμό για τον ευρωσκεπτικισμό είναι η μόνη αντίσταση στον γερμανικό ηγεμονισμό ευρύτερα δε στην κυριαρχία των τραπεζών διεθνώς. Το αίτημα του ευρωσκεπτικισμού δεν είναι να γυρίσουμε στην κομμούνα είναι να γυρίσουμε στην ιδιοπροσωπεία που έχει κάθε λαός. Ο Άγγλος δεν θα γίνει ποτέ Ισπανός. 
»Κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία έχει μια ιδιαιτερότητα μια παράδοση πολιτισμού. Η Ευρώπη έχει να επιδείξει τα πανεπιστήμια και την τέχνη της.
»Φοβόμαστε διαρκώς τον τίτλο τη ρετσέτα του εθνικισμού.
»Η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση και να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι για λόγους οικονομικούς αλλά γιατί είναι αδιανόητο να απουσιάζει από το κέντρο των ιστορικών εξελίξεων. Αλλά για να είσαι παρών στις ιστορικές εξελίξεις πρέπει να κομίζεις πρόταση.
 »Αν μετέχεις και είσαι ζήτουλας είσαι της καρπαζιάς. Είναι απαραίτητη η μετοχή της Ελλάδος στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι για να υπάρχει Ελληνισμός με γλώσσα με συνείδηση και κλασική μύηση.

Η Τέχνη είναι το αποτελεσματικότερο μέσο παιδείας. 
»Το παιδί μπαίνει στο σχολείο για να κοινωνικοποιηθεί και αυτό δεν θα γίνει με πλήση εγκεφάλου αλλά με τη συμμετοχή... Δεν προβληματίζει κανέναν ότι το το ελληνικό σχολείο σήμερα ετοιμάζει βανδάλους... Είναι μια ψυχοπαθολογία αντικοινωνική.

Η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει
»Η Εκκλησία εξακολουθεί να είναι το μόνο οργανωμένο κομμάτι ζωής των Ελλήνων που δεν έχει υποταχθεί ακόμα ή πλήρως στα κόμματα. Η εκκλησία είναι λαός. 

Ανυπαρξία φιλοδοξίας στην ελληνική πολιτική σκηνή
»Δεν έχουμε έναν άνθρωπο να μιλήσει με άλλη γλώσσα σ αυτόν τον λαό. 
  
Το προσφυγικό μπορεί να αλλάξει τη δημογραφία στη χώρα - Πως μπορούμε να μιλάμε για διατήρηση ελληνισμού;
»Χρειάζεται έμμεση πολιτική διαχείριση με διδασκαλία αρχαίων ελληνικών από το δημοτικό - μια γλωσσική κατάρτιση. Να διδάξουμε ελληνικούς χορούς. Να μεταδώσουμε στοιχεία που εμπειρικά βιώνονται και οδηγούν σε μια διασάφηση ταυτότητας. Σήμερα το παιδί μαθαίνει μόνο πώς να είναι χρηστικό. 
»Δεν λείπουν οι ιδιοφυείς άνθρωποι στην Ελλάδα αλλά αποκεφαλίζονται όταν πρέπει να προκριθούν οι κομματικοί 

Υπάρχει μια αίσθηση ότι έχουν λείψει τα κοινωνικά αντανακλαστικά 
»Υπάρχει μια αίσθηση ότι έχουν λείψει τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν ακόμη συσπειρώσεις γιατί δεν υπάρχουν κριτήρια συσπείρωσης.
Αδικημένο θεωρεί τον εαυτό του και κάποιος που συνταξιοδοτήθηκε στα 45 του με δέκα χρόνια υπηρεσίας στο δημόσιο. Πώς θα φτάσουμε στο να ξεκαθαρίσουν κάποια κριτήρια να γίνουν αποδεκτά από όλους κάποια μέτρα που να φέρουν κοντά τους πραγματικά αδικημένους ή τους πραγματικά επαναστάτες.

Κρίση ταυτότητος
»Είναι μια ζημιά η οποία έγινε εδώ και πολλά χρόνια. Εκ γενετής το ελλαδικό κράτος στήθηκε λάθος, στήθηκε μεταπρατικά. Στήθηκε με την ξιπασιά να είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά απαιτούσε η κοινωνία η συγκεκριμένη και οι ανάγκες της. Είναι αυτό που έλεγε ο Τσαρούχης "θαυμάζαμε μόνο ότι ήταν εφάμιλλον των ευρωπαϊκών". Παρόλο που υπήρξαν κάποιες δυνατές εξαιρέσεις κυρίως δε η γενιά του 30 ή μετά η δεκαετία του 60 κάτι αναζήτησε αλλά όχι ιδεολογικά αλλά που να ανταποκρίνεται στις ντόπιες ανάγκες. Κάθε κοινωνία έχει τις ανάγκες της.
»Ο Έλληνας αυτό το κράτος το συγκεντρωτικό με μια πρωτεύουσα που συγκεντρώνει το μισό του πληθυσμού δηλαδή μια καταδίκη, αυτό το κράτος ο Έλληνας το θεωρεί αντίπαλο δεν είναι δικό του δεν υπηρετεί τις ανάγκες του. 


Mερίδα της διανόησης αδιαφορεί
»Μου κάνει εντύπωση πως υπάρχει μια σημαντική μερίδα της διανόησης η οποία κυρίως έχει τη δύναμη της επικοινωνίας που αδιαφορεί τελείως γιαυτό το πράγμα. Ίσως τους καταλαβαίνω ψυχολογικά 200 χρόνια τώρα προσπαθούμε να γίνουμε ελληνικό κράτος και βλέπουμε ότι ό,τι είναι δικό μας είναι κακομοίρικο στραβό, οπότε σου λένε αυτοί ας γίνουμε ένα Βέλγιο μια Ολλανδία να ξεμπερδεύουμε...Ίσως υπάρχει μια απογοήτευση αν κατέβεις σε μια πορεία , ή σε ένα συλλαλητήριο φοβάσαι ότι κάποιος μπορεί να σε καπελώσει. »
Το νέο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, με τίτλο «Να επαναστατήσει η αξιοπρέπεια» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS. Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτόν τον τόμο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Καθημερινή (τα κυριακάτικά φύλλα του 2016), εφόσον δεν υπάρχει διαφορετική ένδειξη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η αξιοπρέπεια: ένα σιωπηρό, άκρως διακριτικό, χωρίς οργανική δομή και διακηρύξεις, χωρίς ηγεσία, λαϊκό κίνημα. Θεωρητική ραχοκοκαλιά και άξονας συνοχής του «κινήματος», η Γενιά του ’30: οι Δοκιμές του Σεφέρη, τα πεζά του Ελύτη, ο Θεοτοκάς, ο Πικιώνης, ο Τσαρούχης, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, ο Εγγονόπουλος, ο Γκάτσος, ο Μάνος Χατζηδάκις. Άλλη υποδομή της ελληνικής αξιοπρέπειας δεν διαθέτουμε. Η Γενιά του ’30 έδειξε ότι, για το ριζικά αποτυχημένο, θλιβερό και κωμικό μεταπρατικό μας κρατίδιο, εκσυγχρονισμός σημαίνει εξελληνισμός. Ενεργό μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι εγγυάται ο ελληνοκεντρισμός, όχι ο πιθηκισμός και η ξιπασιά.

Λίγα λόγια για τον Χρήστο Γιανναρά:
Ο Χρήστος Γιανναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, της Βόννης και της Σορβόννης (Παρίσι). Δίδαξε Φιλοσοφία, Πολιτιστική Διπλωματία και Συγκριτική Οντολογία σε πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Ελβετίας, της Ελλάδας. Επιφυλλιδογραφεί σε εφημερίδες παρεμβαίνοντας στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.


Τίτλοι του ίδιου συγγραφέα που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις IANOS :
Αόριστη Ελλάδα (Εκδόσεις IANOS, 2016)
Την αλήθεια κατάματα (Εκδόσεις IANOS, 2016)
Πείνα και δίψα (Εκδόσεις IANOS, 2015)
Τόπος του ανοίκειου τρόπου, η Ελλάδα του 2014 (Εκδόσεις IANOS, 2015)
Finis Graeciae (Εκδόσεις IANOS, 2014) 
Η ελληνικότητα ως ποιότητα και ως ντροπή (Εκδόσεις IANOS, 2014)
Το πρόβλημά μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό (Εκδόσεις IANOS, 2013)
Η καταστροφή ως ευκαιρία (Εκδόσεις IANOS, 2012)
Η πολιτική γονιμότητα της οργής (Εκδόσεις IANOS, 2011)
Κατά κεφαλήν καλλιέργεια (η αντίσταση στην παρακμή) (Εκδόσεις IANOS, 2010)
Το πολιτικό ζητούμενο στην Ελλάδα σήμερα (Εκδόσεις IANOS, 2009)
Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα (Εκδόσεις IANOS, 2008)
Έπαινος ψήφου τιμωρητικής (Εκδόσεις IANOS, 2007) 
Προφορική αμεσότητα (Εκδόσεις IANOS, 2003)

_________________

Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Πανελλήνιο Συνέδριο «Ο φιλοσοφικός και επιστημονικός λόγος του Αριστοτέλη στη διαχρονία του ελληνικού πολιτισμού»






Η Θεματική Ενότητα «Ελληνική Φιλοσοφία και Επιστήμη: Από την Αρχαιότητα έως τον 20ο Αιώνα» του Προγράμματος Σπουδών «Ελληνικός Πολιτισμός» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου σας προσκαλεί να τιμήσετε με την παρουσία σας το Πανελλήνιο Συνέδριο «Ο φιλοσοφικός και επιστημονικός λόγος του Αριστοτέλη στη διαχρονία του ελληνικού πολιτισμού». 
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών στο Αμφιθέατρο «Λεωνίδας Ζέρβας» του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήνα) την Παρασκευή, 12 Μαΐου 2017, 17:00-21:00 και το Σάββατο, 13 Μαΐου 2017, 10:00-15:00.

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Εκατομμύρια συνδυασμοί και μία αλήθεια




Στο κλασσικό έργο του Ντοστογιέφσκι "Έγκλημα και τιμωρία" εκτυλίσσεται ο παρακάτω διάλογος όταν η Ρομάνοβνα, αδελφή του Ρασκόλνικοφ, πληροφορείται ότι ο αδελφός της είναι κλέφτης και φονιάς.
‐ Είναι αδύνατον!! Μουρμούριζε με χλωμά, νεκρωμένα χείλη και η ανάσα της κοβόταν. Είναι αδύνατον, δεν υπάρχει καμιά, ούτε η παραμικρή αιτία, κανένας λόγος δεν υπήρχε να… Είναι ψέμα, ψέμα!
‐ Λήστεψε, τι άλλη αιτία θέλετε;
‐ Είναι αδύνατο να του πέρασε μια τέτοια σκέψη από το μυαλό, εσείς τον ξέρετε, τον είδατε, έτσι δεν είναι; Είναι ποτέ δυνατό να είναι κλέφτης;
Ο Σβιντριγκάιλοφ, της απάντησε: Υπάρχουν, Ρομάνοβνα, χιλιάδες περιπτώσεις και εκατομμύρια συνδυασμοί μέσα στον άνθρωπο.
Πράγματι, είναι να απορεί κανείς με τον άνθρωπο και μ’ αυτό που ονομάζουμε χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασία, ψυχοσύνθεση. Ο ίδιος άνθρωπος που έκανε το καλό, είναι σε θέση, κάτω από άλλες συνθήκες, να διαπράξει το χειρότερο, όπως έκανε ο πρωταγωνιστής του παραπάνω αποσπάσματος, που ταυτόχρονα φονιάς και ευεργέτης. Βέβαια, ακούγοντας μια τέτοια ιστορία ίσως σκεφτόμαστε και τους εαυτούς μας πως αν και είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και ατέλειες, σε καμιά περίπτωση δεν θα φτάναμε στο σημείο να διαπράξουμε μια τόσο αποτρόπαιη πράξη. Κατά βάθος, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους καλούς. «Δεν έχω κλέψει, δεν έχω σκοτώσει, δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι στη ζωή μου», είναι μια πρόταση που ακούμε να εκφέρεται με ευκολία από τα χείλη πολλών ανθρώπων.
Τι ισχύει στην πραγματικότητα για τον άνθρωπο; Είναι από τη φύση του καλός; Γεννιέται καλός; Έχει μέσα του το καλό και το κακό; Ή μήπως είναι το περιβάλλον που τον διαμορφώνει ανάλογα;


Οι δύο θεωρίες
Α) «Δίδαξέ τον και θα γίνει καλός»
Ο άνθρωπος κατά τη γέννησή του είναι tabula rasa, δηλαδή άγραφος πίνακας. Αν του διδάξεις το καλό θα γίνει καλός. Αν του διδάξεις το κακό, θα γίνει κακός. Όλα εξαρτώνται από τις εμπειρίες, τις ιδέες, τις γνώσεις, τις αρχές που θα του διδάξουν. Το φιλοσοφικό αυτό ρεύμα ονομάζεται «εμπειρισμός» με βασικό εκφραστή του τον Τζον Λοκ (1632‐1704).
Αποτέλεσμα: ο εμπειρισμός δοκιμάστηκε. Το σχολείο, η πρώτη ουσιαστική εμπειρία γνώσης και αρετής δεν μπόρεσε να κατευθύνει και να πλάσει άρτιους και καλούς ανθρώπους, όπως και γενικότερα όλη η εκπαίδευση σε όλες της τις διαβαθμίσεις. Άνθρωποι μορφωμένοι φέρουν με την υπογραφή τους ευθύνη διαχρονικά και διιστορικά για τα περισσότερα δεινά της ανθρωπότητας (πόλεμοι, λιμοί, οικονομική ανέχεια, ηθική κατάπτωση).


Β) «Ο άνθρωπος γεννιέται καλός, άφησέ τον να μεγαλώσει ελεύθερα» (Jean‐Jacques Rousseau «Αιμίλιος ή περί αγωγής» 1762). Αποτέλεσμα: ο άνθρωπος αφέθηκε ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Διαχρονικό το σύνθημα «ζήσε ελεύθερος, ζήσε τώρα». Η αποτυχία όμως εμφανής και σ’ αυτή τη θεωρία. Ανηθικότητα, ξεπεσμός, διάλυση του οικογενειακού ιστού, εγκληματικότητα, σεξουαλικά νοσήματα, όλα αυτά στα πλαίσια της απελευθέρωσης του ανθρώπου από κάθε φραγμό.


Η απάντηση του Λόγου του Θεού
«…οι νεκροί»
Αναπάντεχη και δυσάρεστη συνάμα αυτή η διαπίστωση. Αυτά όμως είναι τα λόγια του Ιησού Χριστού για τον άνθρωπο.
«Ένας άλλος μάλιστα από τους μαθητές του είπε σ' αυτόν: Κύριε, επίτρεψέ μου πρώτα να πάω και να θάψω τον πατέρα μου. Και ο Ιησούς τού είπε: Ακολούθησέ με, και άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς». (Ματθ. η’ 21‐22)
Νεκροί; Δηλαδή όποιος βρίσκεται μακριά από τον Ιησού Χριστό είναι (πνευματικά) νεκρός;
«Ο λαός μου χάνεται από έλλειψη γνώσεως» (Ωσηέ δ’6)
Ο άνθρωπος αγνόησε τον Δημιουργό του και πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τις οδηγίες του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
α) δεν υπάρχει κάτι καλό μέσα μας (Ρωμ. ζ’18)
β) είμαστε από τη φύση μας τέκνα οργής (Εφεσ. β’3)
γ) η ανθρώπινη καρδιά είναι διεφθαρμένη (Ιερ. ιζ’9)
δ) ενώ θέλουμε να κάνουμε το καλό κάνουμε το κακό (Ρωμ. ζ’ 18)

Η αλήθεια ως Πρόσωπο
Ένα πρόσωπο που είναι το μοναδικό στην ιστορία που ισχυρίστηκε για τον εαυτό του ότι είναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι ο Ίδιος ο Θεός που κατέβηκε εδώ στη γη λαμβάνοντας μορφή δούλου. Είναι Αυτός που μπορεί να αναστήσει το νεκρό άνθρωπο «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν» (Εφ. β’1)


Πώς θα γίνω ζωντανός;
Οι 2 + 1 προϋποθέσεις
α) Μετάνοια
«Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον» (Β’ Κορ. ζ’10), «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου» (Λουκ. ιε’21)
β) Πίστη
Στη λυτρωτική θυσία του Υιού του Θεού στο σταυρό του Γολγοθά «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν». (Ιωάν. ε’24)
γ) Αναγέννηση
Καθώς λοιπόν ο άνθρωπος μετανοεί για τις αμαρτίες του και πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός πήρε τη θέση του στο σταυρό του Γολγοθά τότε ο Πατέρας ο Ουράνιος διενεργεί μέσα στον άνθρωπο την αναγέννηση. «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών» (Α’ Πέτρ. α’3), «εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. γ’3)

Εκατομμύρια συνδυασμοί, μία Αλήθεια, ένα Πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός.
ΛΟΥΚΑΣ ΠΟΖΙΟΣ

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Κυριάκος Σιμόπουλος: "Βασανιστήρια και εξουσία"



Ο Κυριάκος Σιμόπουλος γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1921 στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης (Κραμποβό). Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και έγραφε με το ψευδώνυμο «Αχιλλέας» στον παράνομο Τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα.
Κυριάκος Σιμόπουλος: Βασανιστήρια και εξουσία (PDF)
Το 1947, και ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία, εξορίστηκε στη Μακρόνησο όπου έμεινε μέχρι το 1950. Μετά την απελευθέρωση ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία για 35 χρόνια συνεργαζόμενος με πολλές εφημερίδες όπως τη «Δημοκρατική Αλλαγή», «Βήμα» (επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης), «Ανεξάρτητος Τύπος», «Σημερινά» και τέλος «Βραδυνή» απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Στα άρθρα του υπέγραφε με το μυθικό ψευδώνυμο Ανταίος. Από το 1961 επιμελούνταν, στο ραδιόφωνο του Ε.Ι.Ρ, την εκπομπή Ο κόσμος του βιβλίου, μέχρι το 1967. Πέθανε στις 14 Οκτωβρίου του 2001 στην Αθήνα.

Περισσότερα e-books στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ.


Κ. Θ. Δημαράς: Νεοελληνικός Διαφωτισμός

Κ.Θ. Δημαράς: Νεοελληνικός Διαφωτισμός (PDF)

Ο Κωνσταντίνος Δημαράς του Θησέως (19041992), αναφερόμενος συχνότερα ως «Κ.Θ. Δημαράς», ήταν Έλληνας φιλόλογος, κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Kριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Iατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας.
Κ.Θ. Δημαράς: Νεοελληνικός Διαφωτισμός (PDF)
επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν από το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως Eλληνικά Γράμματα και Πρωΐα, αλλά κυρίως Tο Bήμα και Nέα Eστία). Tο έργο ζωής του Δημαρά είναι η Iστορία της Nεοελληνικής Λογοτεχνίας (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: H Eποχή του - H Zωή του-Tο Έργο του, όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών.
Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών από την σύστασή του το 1951, και Διευθύνων Σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από την σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς του 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.

Περισσότερα e-books στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ.

*από τον: Ερανιστής

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Εξήντα (60) χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου αρχαιολόγου Χρήστου Καρούζου,

 Κοινωνία  
Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2017
 
Υπερασπιστή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από τους Ναζί


Η ζωή και το έργο του
Σαν σήμερα, πριν 60 χρόνια, στις 30 Μαρτίου 1967, πεθαίνει ο σπουδαίος αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός, Χρήστος Καρούζος, υπερασπιστής της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1900 στην Άμφισσα. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης Καρούζος και η μητέρα του Βιολέτα Στασινού. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Άμφισσα, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο σε ηλικία 16 χρονών. 
Στη συνέχεια εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (1916), όπου σπούδασε κλασσική φιλολογία και αρχαιολογία, ενώ θα προσχωρήσει και στον Εκπαιδευτικό Όμιλο, σωματείο λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και πολιτευόμενων, όπως οι Γληνός, Δελμούζος, Καζαντζάκης κ.α. 
Το 1931 παντρεύτηκε τη Σέμνη Παπασπυρίδη.

Επαγγελματική σταδιοδρομία - Έργο
Το 1919 προσλαμβάνεται στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, ως επιμελητής, ενώ παίρνει το πτυχίο του το 1921. Μεταξύ 1928 και 1930 συνεχίζει με σπουδές στο Μόναχο και στο Βερολίνο. Η
Το 1925 γίνεται έφορος αρχαιοτήτων και αργότερα προάγεται σε γενικό έφορο. Υπήρξε έφορος στη Στερεά Ελλάδα και αργότερα στις εφορείες Αττικής, Θεσσαλίας, Σπάρτης και Κυκλάδων. 
Το 1930 εκδίδει την πρώτη του μελέτη με τίτλο "Ο Ποσειδών του Αρτεμισίου", για το ομώνυμο άγαλμα. Η μελέτη αυτή θα τον κάνει γνωστό διεθνώς. Νωρίτερα, είχε ασχοληθεί με μεταφράσεις διαφόρων μαρξιστικών έργων όπως το "Μαρξισμός και Φιλοσοφία" του Καρλ Κορς και το πρώτο κεφάλαιο από το "Αντί-Ντύρινγκ" του Ένγκελς, που κυκλοφόρησε με τίτλο "Η φιλοσοφία", χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Χρήστος Καστρίτης. Συνεργάστηκε ακόμη με τον Δημήτρη Γληνό, αρθρογραφώντας στο περιοδικό του Αναγέννηση. 
Στην κατοχή (1942) αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας. Την περίοδο αυτή θα βοηθήσει στη διάσωση των αρχαίων ευρήματων, ενώ μετά τον πόλεμο θα εκδόσει μια έκθεση σχετικά με τις καταστροφές και τις απώλειες αρχαίων αντικειμένων που έγιναν κατά την διάρκεια του πολέμου. 
Tο 1945 ξεκίνησε εργασίες επανέκθεσης των αρχαίων, κάτι που τελικά ολοκληρώθηκε το 1964. Στο έργο αυτό βοήθησε και η γυναίκα του, Σέμνη. Πραγματοποίησε ανασκαφές σε διάφορα μέρη και με τις απόψεις του έδωσε λύσεις σε διάφορα αρχαιολογικά ζητήματα. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης. Τα τεχνοκριτικά του άρθρα χαρακτηρίζονταν «φωτισμένα και καθόλου επηρεασμένα από τη σχολαστική αρχαιολογία». 
Μαζί με άλλους διανοούμενους της εποχής, υπερασπίστηκαν το 1931 την έκθεση του Γεράσιμου Στέρη, που είχε προκαλέσει την αρνητική κριτική του τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης, Ζαχαρία Παπαντωνίου. Τα κείμενα αυτά (ανάμεσα και το κείμενο του Παπαντωνίου, αλλά και ένα κεμενο του Στέρη), γνωστά ως «18 κριτικά άρθρα γύρω από μια έκθεση», θα αποτελέσουν και «το μανιφέστο του εικαστικού μοντερνισμού στην Ελλάδα».

Κατοχή - Απόκρυψη και διάσωση των αρχαιοτήτων

Η Κατοχή βρίσκει τον Χρήστο Καρούζο στις Επιτροπές των Μουσείων Κεραμικού, Πειραιά, Θηβών και Χαλκίδας.
Το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα, συνέχισε τις εργασίες του, όπως και προπολεμικά. Διευθυντής του ήταν ο αρχαιολόγος Βάλτερ Μπρέντε, φανατικός ναζί, βαθμοφόρος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, με το βαθμό του τοπικού αρχηγού για την Ελλάδα, που μεριμνά του ήταν η εξυπηρέτηση των σκοπών του κατακτητή. Τα στρατεύματα κατοχής, αμέσως μετά την εισβολή τους, δημιούργησαν ειδική στρατιωτική «Υπηρεσία Προστασίας της Τέχνης»! Προϊστάμενος αυτής της υπηρεσίας ορίστηκε ο αρχαιολόγος – συνταγματάρχης Χανς Ούρλικ φον Σκόνεμπεργκ, ο οποίος ασχολήθηκε ειδικά με τα ρωμαϊκά μνημεία της Θεσσαλονίκης.
Ο Χρήστος Καρούζος , σε συνέντευξή του στο περιοδικό «ΜΕΝΤΩΡ» της Αρχαιολογικής Εταιρείας (16 Ιούνη 1945), υπογραμμένη με τα αρχικά Μ.Α.Β., διηγείται:
«Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί, οι αρχαιολόγοι τους απαιτήσανε πρώτα – πρώτα να ανοίξουμε αμέσως τα μουσεία, λέγοντας στην αρχή πως ο πόλεμος τελείωσε πια, ύστερα πως τα αρχαία θα πάθουν κρυμμένα, ύστερα πως στον πόλεμο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να καταφεύγουν στην τέχνη. Η επίμονη αντίσταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας μας γλύτωσε τα σπουδαιότερα μουσεία μας από την καταστροφή και τη λεηλασία. Γιατί όπου βρήκαν ευκαιρία, όχι πολύ συχνά ευτυχώς, τα έκαμαν και τα δύο. Πέτυχαν να ανοίξουν το Μουσείο του Κεραμικού, που το είχαν κάμει αυτοί: Σε λίγες μέρες Γερμανοί αξιωματικοί έκλεψαν μπροστά στα μάτια του Γερμανού αρχαιολόγου , που τους οδηγούσε, έναν ωραίο πήλινο αρχαϊκό πίνακα, με παράσταση πρόθεσης του νεκρού. Σε διάφορα άλλα επαρχιακά Μουσεία (Μέγαρα, Θήβα, Χαιρώνεια, Τανάγρα, Αλμυρό, Λάρισα, Βέροια, Θέρμο, Κόρινθο, Αργός, Δήλο, Σίφνο, Κνωσό, Χανιά, Σάμο), Γερμανοί και Ιταλοί, αφού μπήκαν ή εγκαταστάθηκαν στα μουσεία, αλλού έσπασαν βιτρίνες και αποθήκες, αλλού έκαψαν την ξυλεία, αλλού πήραν ό,τι αρχαία μπόρεσαν. 
Οι φύλακές μας στάθηκαν όλοι, σχεδόν, αξιοθαύμαστα πιστοί στο καθήκον τους, με κίνδυνο όχι μόνο της δικής τους ζωής, αλλά και όλου του σπιτιού τους. Μερικά έπαθαν ανεπανόρθωτες καταστροφές για να κάμουν αυτοί τα «απόρθητα» οχυρώματά τους (Βασιλικός τάφος Κνωσού, Ακρόπολη Ασίνης, βωμός ανακτόρου Τίρυνθος, Ναός Ποσειδώνος – Σούνιο, ανατίναξη του Λαβυρίνθου της Γύρτυνος, του μινωικού βασιλικού τάφου των Ισοπάτων, τείχη του Κόνωνος). Η Αρχαιολογική μας Υπηρεσία δεν άφησε καμία ευκαιρία που να μην απευθυνθεί στη στρατιωτική τους «υπηρεσία προστασίας της τέχνης» και να τους καταγγείλει, με σπάνια παρρησία και με πολύ έντονα έγγραφα, τα εγκλήματα τους. Οι αρχαιολογικοί σταυρωτήδες, όμως, που υπηρετούσαν εκεί μόνη έγνοια είχαν το πώς θα γλιτώσουν το μέτωπο. 
Η γενναιότητά τους ξεθύμαινε με έγγραφα απερίγραπτης τραχύτητας και θρασύτητας, με τα οποία κατά κανόνα έριχναν πάντα την ευθύνη στους Ελληνες και φοβέριζαν τους αρχαιολογικούς μας υπαλλήλους για τη δυσφήμιση του στρατού κατοχής. Αρκετοί φύλακες φυλακίσθηκαν και βασανίστηκαν, επειδή είχαν τολμήσει να κάμουν τέτοιες καταγγελίες. Ας αφήσουμε τις παράνομες λαθραίες ή τις φανερές ανασκαφές τους».
Στη διάρκεια της κατοχής ο Χρήστος Καρούζος αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (1942) και μαζί με τον Μαρίνο Καλλιγά, τον Γιάννη Μηλιάδη και άλλους αγωνιστές μέλη του ΕΑΜ Αρχαιολόγων, μαζί με τον καθημερινό αγώνα να εμποδίσουν τις καταστροφές και τις λεηλασίες των αρχαιολογικών θησαυρών, ξεκινούν την πρώτη απόπειρα καταγραφής της λεηλασίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς ξεκίνησε το 1943.
Το Υπουργείο Παιδείας εκδίδει αυτή την καταγραφή το 1946 με τίτλο «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατών κατοχής». Οι 166 σελίδες της εκθεσης χωρίζονται σε επτά κεφάλαια:
Α) Κλοπές, Β) Αυθαίρετες ανασκαφές, Γ) Καταστροφές (σε αρχαιολογικούς τόπους και ιστορικά μνημεία, ανεξάρτητα προς τις κλοπές και ανασκαφές, Δ) Ζημιές από πολεμικές ενέργειες, Ε) Υλικές Ζημιές. (καταστροφές και αρπαγές διαφόρων αντικειμένων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, που δεν είχαν αρχαιολογική αξία), ΣΤ) Προστασία δια των Αρχαιοτήτων (Εγκαταστάσεις στρατιωτικών τμημάτων μέσα ή κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους ώστε να προστατευτούν καλυπτόμενοι πίσω από τα αρχαία) και Ζ) Αυθαιρεσίες και βαναυσότητες κατά νόμων, προσώπων και πραγμάτων.
Κάθε κεφάλαιο υποδιαιρείται σε τρία μέρη, όπου εκτίθενται οι σχετικές ενέργειες: α) Γερμανών β) Ιταλών, γ) Βουλγάρων. Η ταξινόμηση των γεγονότων και των τοποθεσιών έγινε γεωγραφικά, αρχής γενομένης από την Αθήνα. Στο τέλος δημοσιεύονται ενδεικτικά έγγραφα (ολόκληρα ή αποσπάσματά τους), που είχαν διακινηθεί μεταξύ των αρχών κατοχής και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, τα οποία αποκαλύπτουν τις διαθέσεις των δυνάμεων κατοχής.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι Γερμανοί διέπραξαν κλοπές και αφαίρεσαν αρχαιότητες μεγάλης επιστημονικής και καλλιτεχνικής αξίας από τα εξής μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους: Κεραμεικού, Πειραιά, Σκαραμαγκά, Βούλας, Βάρης, Κορωπίου, Κερατέας, Σουνίου, Ελευσίνας, Αίγινας, Μεγάρων, Θήβας, Λιβαδειάς, Ευπαλίου, Γαλαξιδίου, Τανάγρας, Χαιρώνειας, Κωπαΐδας, Δελφών, Χαλκίδας, Ερέτριας, Κορίνθου, Αργους, Λακωνίας, Κυθήρων, Βασιλικού Μεσσηνίας, Πεταλιδίου Μεσσηνίας, Θερμού, Μονής Βελάς, Ν. Αγχιάλου, Λάρισας, Καλαμπάκας, Χασίων(Μονή Αναλήψεως), Μονής Γκούρας, Θεσσαλονίκης, Ποτιδαίας, Κομοτηνής, Μυτιλήνης, Σάμου, Τηγανίου, Μήλου, και Καστελίου Κισσάμου, Κνωσού, Αγίας Τριάδας, Γόρτυνας, Φαιστού (Κρήτη).

Ανάμεσα στις αθλιότητες των κατακτητών που καταγράφονται με λεπτομέρεια, αναφέρονται ενδεικτικά και χαρακτηριστικά:
Κεραμεικός, Την 9 Νοέμβρη 1941: μπροστά στα μάτια του Γερμανού αρχαιολόγου Getauer εκλάπη μαλανόμορφος γραπτός πίνακας «εξαιρετικής τέχνης μετά παραστάσεως προθέσεως νεκρού».
Ελευσίνα: «Μορφωμένοι Γερμανοί στρατιωτικοί κατόπιν επισταμένης μελέτης του Μουσείου απεφάσισαν και εξετέλεσαν κλοπήν, αφού προηγουμένως κατεσκεύασαν και το προς την κλοπήν κατάλληλον εργαλείον. Εθραυσαν δηλαδή δια καταλλήλως προητοιμασμένου κοντού το παρτάθυρον της παρά το Μουσείον αποθήκης και δια του κοντού αφήρεσαν αγγεία και ειδώλια εξ αυτής. Γενόμενοι δε αντιληπτοί έφυγον επί μοτοσικλέτας. Αναιδής και αχαρακτήριστος είναι επίσης η δικαιολογία, την οποίαν έδωσεν η γερμανική υπηρεσία προστασίας καλλιτεχνημάτων δια του από 27.2.42 εγγράφου της (Kraiker) όπερ έχει επί λέξει ως εξής: «Η προκειμένη περίπτωσις δέον να μη θεωρηθή ως κλοπή, δι ής θα επλούτιζον οι δράσται. Τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος ότι πρόκειται περί μορφωμένων ανθρώπων οίτινες έχουν ενδιαφέρον διά την ελληνικήν αρχαιότητα, όπερ συνάγεται εκ του ότι εγνώριζον την Αγγλικήν και έκανον χρήσιν του αγγλιστί γεγραμμένου οδηγού. Οι αποκομίσαντες θα είχον προφανώς την πρόθεσιν ν’ αποκτήσουν ενδεχομένως διά του τρόπου τούτου εν ενθύμιον»»!!!
Αθήνα: Τον Αύγουστο του 1941 εγκαταστάθηκαν στο χώρο του Ολυμπίου των Αθηνών, για δυο μήνες, γερμανικές στρατιωτικές φάλαγγες, αναζητούσες προστασία στον αρχαιολογικό χώρο. Τον χειμώνα του 1941 – 42 γερμανική πυροβολαρχία εστάθμευε στην πλατεία της Παλαιάς Αγοράς απέναντι από την βιβλιοθήκη Αδριανού.
Ολυμπία: Από την 19.6.43 μέχρι τηγν 8.9.43 μέσα στο ιερό της Αρχαίας Ολυμπίας ανάμεσα στα ερείπια γερμανικές μηχανοκίνητες φάλαγγες, άρματα μάχης και τεθωρακισμένα αυτοκίνητα μετέτρεψαν τον χώρο σε σταθμό αυτοκινήτων…
Η ίδια η Ακρόπολη μετατράπηκε πολλές φορές σε πορνείο, ακόμα και σε δημόσιο ουρητήριο: «Δια τους στρατιωτικούς της κατοχής όλα τα μνημεία της Ακροπόλεως ήσαν ουρητήρια, κατά προτίμησιν δε ο Παρθενών. Την νύκτα της 27-28 Νοεμβρίου 1942 στρατιωτικός των στρατών κατοχής εκόπρισεν εις το εσωτερικόν του Παρθενώνος». Στις σχετικές διαμαρτυρίες των Ελλήνων Αρχαιολόγων ο Kraiker με θράσος απαντά ότι «δεν υπάρχουν αρκετά ευκρινώς τοποθετημέναι πινακίδες, αίτινες να υποδεικνύουν που υπάρχουν WC»!!!

Διακρίσεις
Ο Καρούζος υπήρξε μια από της μορφές που επηρέασαν την πνευματική ζωή του τόπου. Για την προσφορά του έλαβε διάφορες τιμητικές διακρίσεις. Ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βασιλείας (Ελβετία). Το 1955 εξελέγεται μέλος της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ακαδημίας Αθηνών, με την οποία όμως διαφώνησε στο θέμα της μεταρρύθμισης στην παιδεία. Του απονεμήθηκε ο Ταξιάρχης του Φοίνικα, ενώ υπήρξε και μέλος των Αρχαιολογικών Ινστιτούτων του Βερολίνου και της Βιέννης.

Με πληροφορίες από wikipedia και imerodromos.gr
*από το: http://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/60-hronia-apo-ton-thanato-toy-spoydaioy-arhaiologoy-hristoy-karoyzoy-yperaspisti#ixzz4cpnLwIMB